Echtgenoot M. vervuld vrijwilligerswerk. Vaak gaat ze op bezoek bij eenzame oudere mensen. Door de gedwongen verhuizing van enkele oudjes mocht ik haar weg brengen met de auto. Vervolgens werd ik meegenomen naar deze voor mij goeie kennissen van vroeger. In het verzorgingstehuis aangekomen, vroegen ze gelijk of wij de nieuwe vrijwilligers waren. De professionals vonden het jammer dat we alleen op visite kwamen, ze konden er best nog wat hulp bij gebruiken. In de kamer van een der cliënten (zoals de bewoners tegenwoordig genoemd worden) werden we hartelijk ontvangen met koffie die we zelf maakten en een koekje. Ze verontschuldigde zich dat ze geen taart had. Ik praatte over haar man, de kinderen en de vrienden en vriendinnen van vroeger. Heel gelukkig keek ze ons aan, ze kon daar nog over mee praten. Waarom ze moest verhuizen uit haar eigen woning naar het verzorgingstehuis, dat wist ze niet meer. We bezochten ook nog een andere hele goeie kennis en werden ontvangen door een knappe vrouw, in mooie kleren en haar op de tis. Een keurige kamer, op het oog mankeerde ze niets. We hebben er erg gezellig gezeten en het over allerlei dingen gehad van toen ze nog jong was. Na verloop van tijd gingen we weg en moesten beloven weer gauw terug te komen, dat wist ze dan weer wel. Na het bezoek moest ik wel een hele grote traan wegpinken.
