Ik zat van de week met een delegatie van mijn huisgezin te genieten van een kalfsribeye met worteltjes. Het was van dat weer, met veel regen, waarbij de onderwerpen variëren van wintersport, zomeractiviteiten en voor mij een beetje belangrijk, Carnaval. Ik heb ook het voorrecht om naar de wedstrijd Ajax - Real Madrid te mogen én kunnen gaan, dus zeg ik zo langs mijn neus weg om schoonzoon te plagen: “Ja C. jij kunt niet mee omdat dochter S. iets heeft georganiseerd in een restaurant. Nou!!!! De rapen gaar! Wist ik veel dat ik dat niet mocht vertellen! Hoogte- en dieptepunten volgden elkaar in korte tijd op. Ze zouden nooit meer wat tegen me vertellen, want ik kan geen geheim bewaren. En dat klopt ook wel een beetje. Vooral als ze tegen me zeggen dat ik dit écht niet door mag vertellen. Maar dat zijn meestal roddels! Deze verrassing (die nu dus geen verrassing meer is) had ik echt niet zo –poef- over tafel mogen gooien. Nu ben ik (zielig) geëxcommuniceerd van alle geheimpjes. Verder leven zonder kluizen in mijn hersenen is een moeilijk vooruitzicht. Ik zal het er mee moeten doen om die Valentijns geheimen nooit meer aan te mogen horen. Toch ook wel gelachen om zoveel naïviteit.
