Het is geen Kalverstraat meer op de dijk, we kunnen rustig wandelen of fietsen met een meter vijftig afstand. Agenda’s worden met het grootste gemak leeg gemaakt en vakanties afgezegd, zeer apart allemaal. Ik liep over het Marinapark en zag twee jongens die een vakantiewoning aan het bekijken waren, dus ik vroeg of ze interesse hadden. “We willen het huisje twee weken huren want we worden gek van onze moeder” was het antwoord. Ook hebben we een kennis die veel mankeert, hij verlangt soms weleens naar het einde, maar niet nu! Geen condoleance, geen stoet achter de begrafenis, geen HH mis maar het ergste was geen broodtafel bij Boetie in de Jozef. “Tsja, dan kun je maar beter alle aanwijzingen van de regering in acht nemen, dan heb je misschien nog een mooie begrafenis” was het antwoord. Wij bellen oudere tantes, familie, vrienden en hebben contact met de buren. Iedereen is ongerust en nerveus. Zelfs bij onze kleinkinderen, die naar de persconferentie hadden geluisterd, biggelde de tranen over hun wangen. Gelukkig is er skype, dan kan ik ze soms nog even zien. Veel sterkte met alle zin en onzin die over ons uitgestort wordt.
