Ik heb eens een boek gelezen van Lale Gül over de ontsnapping uit haar omgeving en milieu. Het boek heet: “Ik ga leven” en is een bijzonder grappig geschreven boek met een inkijk in een gelovig gezin. Ik vond er veel overeenkomsten met het katholieke Volendam van vroeger inzitten. Mensen van buiten zijn voor ons nog altijd “vreemde lui”. Onze onvolprezen taalvirtuoos Cor Tol is een pleitbezorger voor het vak “Volendammer dialect” op school. Het soort halfbakken Volendams wat hij tegenwoordig soms hoort van kleine kinderen is hem een gruwel aan het oor. Iedere zaterdagochtend is hij te beluisteren op de LOVE, erg leuk. Veel woorden zijn in onbruik geraakt en het dialect verandert in rap tempo. Nog even en dan zijn we een beluisterwaardig volkje, net als de klederdracht die verdwenen is. Wat spreekt die man gek zeggen ze dan. Net als in dit boek was Volendam een dorp waar iedereen onder de geloofsduim werd gehouden. Maar toen vond er een eruptie plaats van jongelui die wilden leven in vrijheid en niet meer, zoals hun ouders, onder de knoet van allerlei kerkelijk gecontroleerde instanties. Daar weet Cor ook alles van.
