Vijftig jaar getrouwd is een tijdje. Uit dankbaarheid hadden we afgelopen zondag een Heilige mis, met een koor dat de liedjes op een pre-corona manier zong, geweldig! Ook waren er grote tranen toen enkele solisten hun kunnen ten gehore brachten. Sommige bezoekers zeiden na afloop dat het wel een concert leek! Onze speciale dank gaat uit naar kapelaan Goos en Cees de Wit, die beide een speciaal woordje hadden voorbereid, waardoor het een onvergetelijke viering werd. Het cliché wil dat deze afgelopen vijftig jaar als een zucht om zijn gegaan. In mijn ogen is dat niet zo, echtgenoot M. en ik waren vijftig jaar geleden totaal andere mensen. Mijn lief heeft die hele tijd geprobeerd haar boetseerkunsten op mij los te laten, ik moest een beetje op haar gaan lijken. De uitdagende en scherpe kantjes moesten er een beetje vanaf en dat is met wederzijdse instemming volgens mij best gelukt. Afgelopen dinsdag hadden we nog een familiedinertje plus wat vrienden en nu kan het wel weer. We vervolgen weer onze weg op het verdere huwelijkspad, terugkijkend op een hele mooie periode.
Een dankbare Monique en Wim
