Zaterdagavond heb ik op LOVE radio een muzikale terugreis naar mijn jeugd gemaakt. De media stond open voor vragen en er kwam een berichtje binnen van schoondochter M. Ze herinnerde mij aan een keer dat ze met z’n allen op zondagmorgen kwamen. Na afloop van dat gezellige zitje vroeg ik of ze hier geen gewoonte van wilden maken, want zondag was de enige dag dat we uit konden slapen of een pyamadag konden houden. Nou moest ik om drie uur op de bank en om vijf uur met een halve kater een frisse neus halen! Vroeger had ik voor die verplichting mijn verkering een keer uitgezegd. Schoondochter M. wilde dit nog even memoreren, ze vond dat een beetje gekkig. Zondagmorgen voelde als een bevrijding toen ik onze prikdagen kon reserveren. Het was wél een gedoetje, maar de telefonist beantwoordde kalm en beheerst mijn opgewonden vragen. En blij dat we waren! Alle deuren in Nederland en Europa gaan binnenkort weer open, wij zijn er klaar voor! Maar voorlopig nog verplicht een mondkapje. Een vriend vroeg of ik dat niet erg vond, maar zolang ik dat mondkapje niet op moet eten, schijnt voor mij de zon weer.
